Πάμε να παίξουμε

Το ξέρατε ότι κάθε βράδυ τα πνιγμένα προσφυγόπουλα μαζεύονται στην παραλία και

στήνουν ξέφρενο χορό;

...Αλήθεια σας λέω, δεν είμαι τρελός, δεν με αποτρέλανε ακόμα τούτη η εποχή.

Τα είδα σας λέω και ας μη με πιστεύετε.

Κι όταν χορέψουν ώρες πολλές και ζαλιστούν από τον χορό σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο και φτάνουν μέχρι τον ουρανό.
Γίνονται ένα με τα αστέρια και λάμπουν όπως κι αυτά, μπορεί και περισσότερο. Οι ζωγραφιές τους δεν δείχνουν πια θάνατο. Καταπράσινα λιβάδια δείχνουν και παιδιά που μέρα και νύχτα που χορεύουν και γελούν.
Είναι τόσο ψηλά που δεν ακούν πια τον θόρυβο από τις οβίδες που πλησιάζουν, ούτε τις ύστατες ανθρώπων που τους κόβει τα κεφάλια ο θρησκευτικός φανατισμός.Παίζουν κρυφτό με τα δολοφονημένα πιτσιρίκια στην Παλαιστίνη.
Σκαρφαλώνουν στα δέντρα μαζί με τους λιλιπούτειους φίλους τους από την Αφρική, που πέθαναν γυρεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή ένα ξεροκόμματο από τους "πολιτισμένους".
Κάνουν σαμποτάζ στην αλυσίδα παραγωγής των μεγάλων πολυεθνικών, εκεί που δεκάχρονα παιδιά δουλεύουν από νύχτα σε νύχτα για ένα λειψό πιάτο φαΐ.
Λύνονται στα γέλια όταν τους λένε ότι υπάρχει θεός που αγαπάει και φροντίζει τα παιδάκια όλου του κόσμου.
Βγάζουν την γλώσσα τους στους πολιτικούς που καμώνονται πως νοιάζονται για αυτά, συσκεπτόμενοι στις χλιδάτες αίθουσες συνεδριάσεων. 

...Το ξέρω ότι και πάλι δεν με πιστεύετε, αλλά αν κατεβάσετε από το πατάρι το ξύλινο αλογάκι που είχατε στο νηπιαγωγείο και κάνετε ένα σάλτο σε κείνα τα χρόνια θα τα δείτε και θα ξεφαντώσετε μαζί τους και εσείς.
Μας περιμένουν τα παιδιά.
Άντε ξεκολλάτε από δω, πάμε να παίξουμε…

 

Νοέμβρης 2015